آزمون های شنوایی ساده برای والدین و متخصصان

آزمون های  شنوایی مختلفی در دسترس هست که بستگی به سن کودک و مرحله رشدی او دارد. شنوایی باید در اطاقی که تاحد امکان آرام است، مورد آزمون قرار گیرد. ما درکجله اینترنتی آسان طب در مورد آزمون های شنوایی ساده برای والدین و متخصصان، بیشتر توضیح خواهیم داد.

آزمون های شنوایی برای نوزادان

می توان شنوایی نوزاد را با زنگ، مچاله کردن کاغذ و یا اداء صدا، آزمایش کرد. واکنش های نوزاد شامل گریستن، برهم زدن چشم، بازتاب از جا پریدن، ساکت شدن (اگر مشغول گریستن بوده است)، نفس گیری و یا قطع عمل مکیدن است. تا سن ۳ تا 4 ماهگی، به علت ان که کودک به طور طبیعی سر خود را، به طرف صدا، بر می گرداند، آزمون شنوایی کودک، بسیار سهل تر و ساده تر است.

شنوایی او را در صداهای بالا با مچاله کردن کاغذ، یا به صدا درآوردن زنگ، با فاصله ای حدود ۱۸۰ اینچی گوش، و در ضمن هم سطح با آن و دور از دید کودک، می توان مورد آزمون قرار داد. صداهای PS یا PHTH صداهای بلند هستند، و با این حروف، می توان شنوایی طفل را سنجید باید اطمینان یابیم که در گوش کودک نمی دمیم : صدای OO، برای آهنگ صدای پائین مناسب و رضایت بخش است.

در حدود 6 ماهگی، کودک، برای ردیابی منبع صداهائی که ۱۲-۹ اینچ، زیر گوش او نواخته می شود، به پائین نگاه می کند، و یک ماه بعد، سرش را به طرف بالا، به جانب صدایی که بالای گوشش نواخته می شود، بر می گرداند. نوزادان معمولاً صدا را در طرف راست، زودتر از طرف چپ، متمرکز می کنند.

آزمون های شنوایی دیگر می تواند با عروسک صدادار، یا فنجان و قاشق پلاستیکی که روی هم خراشیده و یا برهم زده می شود، انجام گیرد. نه تنها باید به پاسخی که نوزاد به صدا می دهد توجه کرد، بلکه به سرعت واکنش او نیز باید دقت شود، کودکان کند ذهن، آهسته تر از کودکان متوسط یا با هوش پاسخ می دهند.

پس از ۹ ماهگی، می توان با صداهایی که از فاصلهٔ ۳ پا از گوش نواخته می شود، کودک را مورد آزمون قرار داد. پس از ۱۸ ماهگی می توان با اسباب بازی های ساده ای چون، توپ، عروسک، ماشین، فنجان و مکعب، آزمایشاتی را انجام داد. پس از دوسالگی، باید هواپیما، کشتی، چنگال و چاقو را نیز اضافه کرد، و از او با نشان دادن اسباب بازی خواست (بدون این که کودک قادر به لب خوانی باشد) تا نام آن را بگوید.

آزمون های شنوایی از 3 سالگی به بعد

ما همگی به دکتر مری شرمیدان، به خاطر روشهای سادهٔ سنجش شنوائی (مانند تست استای کار) مدیون هستیم. از سن ۳سالگی، شنوایی سنج یا تست های شرطی کردن را می توان به کاربرد برای نمونه، از کودک خواسته می شود، که وقتی صدای طبل بلند شد، مکعب را در داخل جعبه قرار دهد، و سپس طبل را دور از دید کودک، به صدا در می آورند.

تا سن 4 سالگی، کودک را می توان با گوشیهایی که به وسیلهٔ شنوایی سنج تغذیه شده، و صداهای مختلفی در آن به کار برده می شود، مورد آزمایش قرار داد. شنوایی را میتوان به وسیلهٔ ((شنوایی سنج پاسخ مدار)) همراه با الکترو آنسفالوگرام آزمایش کرد. لازم است که از اشکالات مربوط به آزمون های شنوایی و اشتباهات احتمالی حاصل از آن، کاملاً آگاه شد.

کودک ممکن است سایهٔ آزمون کننده را روی دیوار ببیند و یا آزمون کننده با حرکت دادن شی، جریان هوائی را ایجاد کند و یا در گوش کودک بدمد، تا این که او سرش را برگرداند، و یا اینکه مادر، در نقش آزمون کننده، با حالت چهره اش نشان دهد که صدایی از خود در آورده است. صدایی که مورد آزمون قرار می گیرد، نباید بیش از ۲ یا ۳بار تکرار شود، زیرا ایجاد عادت می کند و احتمالاً کودک در دفعات بعد، پاسخی به آن نخواهد داد. ممکن است کودک، به علت خستگی یا گرسنگی، قادر به پاسخ گویی نباشد .

بنابراین نباید در لحظه ای که ذهن او با مسائل دیگری اشغال شده است، مورد آزمون های شنوایی قرار گیرد. هر کودک هنجاری نیز، هنگامی که ذهنش درگیر است، ممکن است ناشنوا به نظر برسد.

کودکان عقب مانده ذهنی و شنوایی آنها

افراد عقب ماندهٔ ذهنی، که در همهٔ جنبه های رشد، تأخیر دارند، در پاسخ گویی و نشان دادن عکس العمل نسبت به صدا نیز کند می باشند. همچنین بسیاری از کودکانی که تصور ناشنوایی در موردشان هست، با تشخیص صحیح معلوم می شود که دچار نارسایی ذهنی می باشند. خطر این جاست که کودک عقب مانده ذهنی، به احتمال زیاد، بیش از کودکان دیگر در معرض ناشنوایی است، بسیار ساده و رایج است که نقص شنوایی، در یک کودک مبتلا به فلج مغزی که دارای عقب ماندگی ذهنی نیز هست، و یا در یک کودک عقب ماندهٔ ذهنی، نادیده گرفته شود.

اطفال مبتلا به بیماری های پسیکوز، مانند مبتلایان به اوتیسم کودکی، احتمالاً به انواع صداها هیچ پاسخی نمی دهند. از موارد مهم ونادر، اختلال شنوایی مادرزادی است، که در آن، کودک می تواند بشنود، ولی قادر نیست آنچه را شنیده، گزارش کند، بنابراین در حرف زدن و خواندن دچار کندی و آهستگی می شود.

همان گونه که برخی از کودکان به علت رشد کند بخش ویژه ای از سیستم عصبی ، در نشستن، راه رفتن، حرف زدن، و یا کنترل مثانه تأخیر دارند، گاه نیز طفلی دچار تأخیر در رشد شنوایی می شود. در این صورت او قادر نیست که با سرعت طبیعی و معمولی به صداها پاسخ دهد.

عده ای از کودکان عادی تکامل ابعاد و زمینه های مختلف رشد شان، با کندی انجام می پذیرد. و به راستی «دیر شروع کنندگانند». پس هنگامی که در پاسخ به صداها نقصی مشاهده می شود، باید کودک را به طور کامل مورد آزمون قرار داد، به نحوی که بتوان عملکرد او در دیگر ابعاد و جنبه های رشد را، ارزیابی کرد.