علایم و درمان کاهش شنوایی (پیر گوشی) چیست؟

درمان کاهش شنوایی یا پیر گوشی و علت آن موضوع این قسمت از مجله پزشکی آسان طب است. به مرور زمان و با افزایش سن اکثر آدمها دچار کاهش شنوایی شده و حرفها را واضح متوجه نمی شوند. برای همین باید با آنها بلند تر از آدمهای عادی حرف بزنیم. برخی صداهای آزار دهنده، وزوزگوش، نشنیدن خیلی از کلمات و مفاهیم از علایم این بیماری است. یکی از روشهای درمان کاهش شنوایی یا پیرگوشی استفاده از سمعک است.

پیر گوشی ( کاهش شنوایی ) چیست ؟

پیر گوشی عبارت است از کاهش شنوایی که در اکثر افراد به تدریج با افزایش سن ایجاد می شود و از اختلالات شایع است. حدود 30 تا 35 درصد بزرگسالان بین 65 تا 75 سال دچار کاهش شنوایی هستند و تخمین زده می شود که 40 تا 50 درصد افراد 75 سال به بالا به این مشکل دچار باشند.

معمولاً قدرت شنوایی صداهای زیر بیشتر مشکل پیدا می کند. برای مثال شنیدن جیک جیک پرندگان یا زنگ تلفن برای یک فرد دشوار می شود در حالی که قادر است صدای ضعیف یک چرخ دستی را در پایین خیابان بشنود. علل زیادی برای پیر گوشی وجود دارد. شایع ترین علت، ناشی از تغییرات گوش داخلی در اثر افزایش سن است ولی می تواند در اثر تغییرات گوش میانی یا تغییرات پیچیده مسیرهای عصبی ای که به مغز می رسند، ایجاد شود. غالباً پیر گوشی در هر دو گوش به یک میزان روی می دهد. به دلیل تدریجی بودن روند پیر گوشی، ممکن است افراد متوجه کاهش شنوایی خود نشوند.

علایم پیر گوشی (کاهش شنوایی)

• غالباً در پیر گوشی، صداها وضوح خود را از دست می دهند و ضعیف تر شنیده می شوند. در نتیجه ، شنوایی دشوار می شود و فرد صحبت دیگران را به سختی درک می کند.
• حرف های دیگران به شکل نا مفهوم شنیده می شوند.
• صداهای زیر مثل «س» به سختی شنیده می شوند.
• درک مکالمه ها به ویژه در صورت وجود صداهای زمینه ای دشوار می شود.
• صدای بم مردها راحت تر از صدای زیر زن ها شنیده می شود.
• برخی صداها آزار دهنده یا بیش از حد بلند به نظر می رسند.
• وزوز یک یا هر دو گوش ممکن است موجود باشد.

علل پیر گوشی ( کاهش شنوایی)

کاهش شنوایی حس عصبی در اثر اختلالات گوش داخلی یا عصب شنوایی ایجاد می شود. پیر گوشی معمولاً نوعی اختلال شنوایی حسی عصبی است و شایع تر از همه در اثر تغییرات تدریجی در گوش داخلی روی می دهد. تأثیرات تجمعی مواجهه مکرر با صداهای ترافیک روزانه یا صداهای مربوط به کارهای ساختمانی ، وسایل ایجاد کننده صدا و شنیدن موزیک با صدای بلند موجب کاهش شنوایی حسی عصبی می شوند. کاهش شنوایی حسی عصبی اغلب در اثر از بین رفتن سلول های مویی (گیرنده های حسی گوش داخلی) ایجاد می شود و می تواند در نتیجه عوامل ارثی و نیز افزایش سن، بیماریهای مختلف و عارضه بعضی داروها (آسپرین و برخی آنتی بیوتیک ها) روی می دهد.

پیر گوشی (کاهش شنوایی) در اثر تغییرات خون رسانی گوش به دلیل بیماری های قلبی، افزایش فشار خون، اختلالات عروقی ناشی از دیابت، یا سایر مشکلات گردش خون نیز ایجاد می شود. کاهش شنوایی ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشد. گاهی پیر گوشی، نوعی اختلال شنوایی هدایتی است یعنی کاهش حساسیت نسبت به صدا در اثر اختلالات گوش خارجی و یا میانی روی می دهد. این اختلالات شامل کاهش عملکرد پرده صماخ یا سه استخوانچه گوش میانی هستند.

برای پیر گوشی چه کارهایی می توان کرد؟

از تعدادی از موارد کاهش شنوایی ناشی از مواجهه با صدا می توان پیشگیری کرد. اجتناب از منابع بالقوه ی اصوات زیان بخش مانند اسلحه، ماشین برف روب، ماشین چمن زنی، ماشین های چوب بری و نجاری، و دستگاه های پر سر و صدا اهمیت دارد. استفاده از گوشی های پزشکی می توانند گوش را در برابر آسیب های صوتی محافظت کنند. صداهای روزمره بیش از حد بلند در منزل و محیط کار می توانند به شنوایی آسیب برسانند. اجتناب از این صداها و کاهش مدت تماس با آنها می تواند مفید باشد.

استفاده از سمعک برای برخی از افراد مبتلا به پیر گوشی توصیه می شود. وسایل کمک شنوایی می تواند در بعضی موارد موجب بهبود شنوایی شوند.به گزارش آسان طب؛یکی از این وسایل عبارتند از تقویت کننده (آمپلیفایر) مخصوص تلفن که در داخل آن کار گذاشته می شود. نمونه دیگر ، سیستم های FM هستند و با یا بدون سمعک، امواج صوتی را، مانند رادیو به صورت واضح تر به گوش می رسانند. آموزش لب خوانی می تواند کمک کننده باشد.

راه درمان پیر گوشی و چگونگی انتخاب سمعک

مشاوره با متخصصانی که به شکل تیمی کار می کنند برای ارزیابی کاهش شنوایی و انتخاب درمان پیش گوشی مناسب اهمیت دارد. باید متخصص گوش و حلق و بینی مشکل را تشخیص دهد و سایر اختلالات سیستمیکی را که ممکن است موجب کاهش شنوایی شوند رد کند و ادیولوژیست باید میزان و نوع کاهش شنوایی را تعیین نماید و نیاز یا عدم نیاز به استفاده از سمعک را مشخص کند. سپس ادیولوژیست آزمایش هایی را به منظور تعیین سمعک مناسب انجام می دهد و سمعکی را که قدرت شنوایی و درک مکالمه را به حداکثر می رساند برای فرد انتخاب می کند.

اکثر بزرگسالان مسن از سمعک سود می برند، هر چند که میزان این بهره وری بر حسب نوع و میزان کاهش شنوایی متفاوت است.

توصیه های ارتباطی

چنان چه مبتلا به پیر گوشی هستند یا با فرد مبتلا به پیر گوشی ارتباط دارید، به این توصیه ها عمل کنید:

• در هنگام صحبت به صورت طرف مورد صحبت نگاه کنید.
• در محل روشن با فرد مقابل صحبت کنید. در نتیجه ، قادر خواهید بود حرکات لب و چهره و ایما و اشاره و حرکات بدن طرف مقابل را ببینید و با او ارتباط برقرار کنید.
• در هنگام صحبت کردن، رادیو یا تلویزیون را خاموش کنید.
• از صحبت کردن در هنگام خوردن غذا و یا از پوشاندن دهان خود با دست اجتناب نمایید.
• کمی بلندتر از طبیعی صحبت کنید ولی فریاد نزنید. فریاد زدن می تواند موجب اعوجاج گفتار شما شود.
• با سرعت طبیعی صحبت کنید و صداها را تشدید ننمایید.
• تا حد ممکن رئوس مطالب را با فرد دچار کاهش شنوایی در میان بگذارید.
• چنانچه تصور میکنید فرد مقابل، گفته های شما را درک نمیکند، مطلب را به صورت کوتاه تر و با جملات ساده تر بیان کنید.
• در رستوران ها و مکان های جمعی ، محل بی سر و صداتری را برای نشستن انتخاب کنید.

چند نکته به مبتلایان پیر گوشی

• برای انتخاب مناسبترین سمعک ممکن است آزمایش بیش از یک سمعک ضرورت یابد. از ادیولوژیست بخواهید چند سمعک را در فواصل زمانی، یک به یک در اختیار شما قرار دهد تا بهترین آن ها را انتخاب کنید. این کار به همکاری متقابل نیاز دارد.
• دستگاه های شنیداری شخصی کمک می کنند تا با حذف یا کاهش دادن صداهای اطراف، صدایی را که می خواهید بشنوید. بعضی از این دستگاه ها موسوم به دستگاه های آموزش شنوایی و دستگاه های حلقوی (لوپ) شنیدن صدای یک فرد را در یک اتاق پر جمعیت یا محیط پر سروصدا ساده تر می کنند. سیستم های دیگر، مانند دستگاه های FM و تقویت کننده های شخصی ، برای مکالمه یک نفر با یک نفر مناسب تر هستند.

همچنین شما میتوانید تاثیرات ناشی از سروصدا بر روی کاهش شنوایی را در اینجا ( کم شنوایی ) مطالعه و به معلومات خود بیفزایید.

• دستگاه های گوش دادن به صدای تلویزیون کمک می کنند تا بدون تداخل سایر صداهای محیط، صدای تلویزیون یا رادیو شنیده شود. از این دستگاه ها می توان بدون سمعک استفاده کرد و لازم نیست صدای تلویزیون یا رادیو بیش از حد زیاد شود.
• سمعک های مستقیم، نوعی سمعک هستند که می توان آنها را به طور مستقیم به تلویزیون، رادیو، ضبط صوت، میکروفن و دستگاه های FM شخصی وصل کرد و صداها را بهتر شنید.
• وسایل تقویت کننده تلفن: بعضی از تلفن ها برای کار کردن با سمعک های مخصوص ساخته شده اند. چنان چه سمعک شما دارای کلید «T» است می توانید تلفنی تهیه کنید که دارای سیم پیچ (کویل) تقویت کننده (T-coil) است. در این صورت اگر سمعک شما در حالت «T» قرار داشته باشد، سیم پیچ مزبور با برداشتن گوشی تلفن فعال می شود و ضمن کم شدن صداهای زمینه، صدای تلفن بهتر به گوش خواهد رسید.
• برای کمک به افرادی که از T-coil استفاده می کنند برای بهتر شنیدن صدا از طریق تلفن همراه، وسیله تقویت کننده ای موسوم به loopset در دسترس است. سیم این وسیله در دور گردن قرار می گیرد و به تلفن همراه وصل می شود و صدا را از تلفن به سمعک منتقل می کند و صداهای مزاحم زمینه ای را نیز حذف می نماید.
• بسیاری از تالارهای سخنرانی، سالن های سینما، کلیساها و سایر مکان های جمعی مجهز به دستگاه های صوتی مخصوص افراد کم شنوا هستند. این دستگاه ها صدا را به طور مستقیم به گوش فرد منتقل می کنند. بعضی از این دستگاه را می توان با سمعک و بعضی دیگر را بدون سمعک مورد استفاده قرار داد.
• کاشت حلزون، حلزون های مصنوعی ( ایمپلنت حلزونی ) از چهار بخش: گوشی، پردازشگر، گیرنده و الکترود تشکیل شده اند.
• گوشی، شامل یک میکروفن و یک مبدل است. گوشی کاملاً در پشت گوش قرار می گیرد و موجب گرفتن صدا و فرستادن آن به پردازشگر صدا می شود. پردازشگر مزبور، وسیله ای به اندازه دستگاه پیجر ( پی جو ) است که در جیب یا بر روی کمربند قرار می گیرد و صداها را به سیگنال ویژه ای تبدیل می کند و به گیرنده می فرستد.
• گیرنده، دیسک کوچک گردی است که به وسیله جراح در زیر پوست یک گوش قرار می گیرد و سیگنال صدا را از طریق الکترودها به مغز می فرستد. ایمپلنت های حلزونی اغلب در بچه های کوچکی که با کاهش شنوایی به دنیا می آیند مورد استفاده قرار می گیرند ولی در افراد مسن مبتلا به کاهش شنوایی شدید نیز به کار می روند.
• ایمپلنت موجب ترمیم یا ایجاد شنوایی طبیعی نمی شود بلکه در شرایط مناسب می تواند درک شنوایی مفید از محیط به فرد ناشنوا بدهد و کمک کند تا فرد قادر به درک صحبت با دیگران شود. ایمپلنت حلزونی با سمعک تفاوت بسیاری دارد. سمعک، صدا را تقویت می کند ولی ایمپلنت، بخش های آسیب دیده یا بدون عملکرد گوش داخلی را جبران می کند. هنگامی که شنوایی به طور طبیعی صورت می گیرد، بخش های پیچیده گوش داخلی، امواج صدای موجود در هوا را به تکانه های الکتریکی تبدیل می کنند. این تکانه ها سپس به مغز فرستاده و به صورت صدا تشخیص داده می شوند. ایمپلنت حلزونی به همین شکل عمل میکند، یعنی به شکل الکترونیک، صداهای مفید را پیدا میکند و آن ها را به مغز می فرستد. شنیدن از طریق ایمپلنت با شنیدن طبیعی تفاوت دارد ولی به بسیاری از افراد کمک می کند تا با سایرین و نیز از طریق تلفن ارتباط کلامی کامل برقرار کنند.
• افراد مبتلا به ناشنواهای متفاوت و شدید، ایمپلنت های حلزونی را انتخاب می کنند. بر طبق داده های FDA در سال 2005، حدود 000/100 نفر در جهان از ایمپلنت مزبور استفاده می کنند. در ایالات متحده حدود 22000 فرد بزرگسال و تقریباً 15000 کودک از این وسیله استفاده می نمایند.
• ایمپلنت های حلزونی، همراه با درمان ویژه بعد از کاشت حلزون می توانند به تکلم و آموزش زبان و مهارت های تکاملی و اجتماعی کودکان کمک کنند. بهترین سن کاشت در کودکانت مورد بحث است ولی اکثراً 2 تا 6 سالگی را مناسب می دانند. به نظر می رسد که کاشت زودتر حلزون بهتر عمل می کند.
• تصمیم برای کاشت حلزون به عهده متخصص است. کاشت حلزون گران قیمت ولی تقریباً همیشه، روشی بی خطر است. نکته مهم در استفاده از ایمپلنت، تفسیر صداهای تولید شده به وسیله آن است که فرایندی است که به زمان و تمرین نیاز دارد و به کمک آسیب شناسان گفتاری – گویشی و اُدیولوژیست ها عملی می شود. قبل از قرار دادن ایمپلنت باید تمام این عوامل را به فرد توضیح داد.

درمان کاهش شنوایی موضوع این بخش از اسان طب بود. پیر گوشی یا کاهش شنوایی ممکن است با گذر عمر در افراد مختلف اتفاق بیفتد که با سمعک و راههای دیگر بهبود خواهد یافت . فقط سعی کنید سریع تر به پزشک مراجعه کنید تا درمان راحتتری و موثر تری داشته باشید.

منبع : AsanTeb.com