جوانان اینستاگرامی و شخصیت های نمایشی آن ها
این روزها جوانان و نوجوانانی را در شبکه های مختلف اجتماعی می بینیم که با رفتارهای بسیار سطحی و به نمایش گذاشتن چهره و اندام اغراق آمیز خود تلاش می کنند در مرکز توجه قرار بگیرند.در این مطلب از مجله پزشکی به بررسی شخصیت های نمایشی می پردازیم.
شخصیت های نمایشی (هیستریونیک)
ویژگی اصلی شخصیت های نمایشی (هیستریونیک)، رفتار شدیداً نمایشی و توجه طلبی است.
اشخاص مبتلا به این اختلال، غالباً از ظاهر خویش (لباس، آرایش، یا رنگ موی غیرعادی) برای جلب توجه دیگران استفاده می کنند.
نشانه های شخصیت های نمایشی
این نشانه ها مبنی بر واکنشهای هیجانی و توجه طلبی افراطی است که در موقعیتهای مختلف از اوایل بزرگسالی قابل مشاهده می باشد:
نیاز شدید به قرار داشتن در مرکز توجه
رفتار اغواگر جنسی در حدی نامناسب
تغییر ناگهانی احساسات و هیجان ها
استفاده از ظاهر جسمانی برای جلب توجه
گفتار کلی گو و فاقد جزئیات
تظاهرات هیجانی اغراق آمیز و نمایشی
تلقین پذیری بالا
خودمانی دانستن روابط در حدی بیش از آنچه واقعا هست
به رغم نمایش مبالغه آمیز و شدید هیجانها، این اشخاص از لحاظ هیجانی افرادی سطحی و فاقد عمق تلقی می شوند.
مثلاً، ممکن است فرد با اشتیاق فراوان با یک نفر برخورد کرده و او را بهترین دوست خویش خطاب کند، و در دفعهٔ دوم حتی یادش نیاید که با این شخص قبلاً گفتگو کرده است.
آنها افرادی خودمحور بوده و شدیداً نسبت به جذابیت ظاهری خویش اشتغال فکری دارند.
در مواقعی که آنها در مرکز توجه همگان قرار ندارند، احساس ناراحتی می کنند.
این اشخاص ممکن است به لحاظ جنسی خیلی تحریک کننده و اغواگر جلوه کنند و ظاهراً به سادگی تحت تأثیر دیگران قرار بگیرند.
گفتار این اشخاص در اغلب اوقات سرشار از کلی گویی و سطحی نگری بوده و فاقد جزییات است.
برای نمونه، فردی عقیده بسیار راسخی از خود ابراز می دارد، اما به هیچ وجه قادر به حمایت نظری از آن نیست.
کلی گویی در شخصیت نمایشی
فرد:اون آدم کاملاً از همه برتر است.
مصاحبه گر: بهترین خصوصیتی را که در او دوست داری، چیست؟
فرد: اوه خدای من، مطمئن نیستم که بتونم اونو توصیف کنم.
اختلال شخصیت هیستریونیک ممکن است همراه با افسردگی، اختلال شخصیت مرزی، و مشکلات پزشکی باشد.
چرا افراد تبدیل به شخصیت های نمایشی می شوند
تظاهرات هیجانی و اغواگری های این اختلال نتیجهٔ اغواگری های والدین، به خصوص رفتار اغواگرانهٔ پدر نسبت به دخترش است.
این نظریه همچنین اظهار می دارد که اشخاص مبتلا به این اختلال در محیطی پرورش یافته اند که والدین از رفتار جنسی بعنوان موضوعی کثیف سخن می رانده اند و در همان حال، به گونه ای رفتار می کردند که گویی این رفتارهای جنسی اموری تحریک کننده و مطلوب اند.
این سبک پرورشی می تواند اشتغال فکری به مسایل جنسی از یک سو و ترس از رفتارهای عملی جنسی از سوی دیگر را تبیین کند.
نمایش های اغراق آمیز هیجانها نیز در حکم نشانه های همین تعارضهای زیربنایی به شمار می آیند.
علاقه به قرار داشتن در کانون توجه همگان به منزلهٔ راهی است برای دفاع در برابر اعتماد به نفس پایین این قبیل افراد.
