درمان درد و انواع داروهای شیمیایی را بشناسید؟
امروزه شایع ترین شیوه های پزشکی برای درمان درد، استفاده از مواد شیمیایی گوناگون است که برخی از آنها بیشتر در بیمارستانها به مصرف می رسد.ما در مجله اینترنتی آسان طب درمورد انواع داروهای درمان درد بیشتر توضیح خواهیم داد.
برای درمان درد، چهار گروه مواد شیمیایی مصرف می شود:
۱- مسکن های فعال محیطی
این مسکن ها از انواع مواد شیمیایی درمان درد هستند.
و همانطور که نام آنها نشان میدهد، با عمل در سیستم اعصاب محیطی، باعث کاهش درد می شوند.
این مسکن ها آسپیرین، استامینوفن و ایبوپروفن را شامل می شوند.
آسپیرین اولین بار در اواخر سالهای ۱۸۰۰ ساخته شد
آسپیرین معروفترین و پر مصرف ترین نوع از مواد شیمیایی در این گروه است و آمریکایی ها هر ساله میلیون ها عدد از انها را به مصرف می رسانند.
آسپیرین تب و التهاب را نیز کاهش می دهد.
مصرف گهگاه آسپیرین هیچ نوع اثر سوء ندارد، اما مصرف مداوم آن موجب تحریک پوشش معده میشود.
مسکن های فعال محیطی دردهای متفاوت و به خصوص آرتریت و التهاب را درمان می کنند.
۲- مسکن های فعال مرکزی
مخدرهایی هستند که با پیوستن به گیرنده های دستگاه عصبی مرکزی کار می کنند .
این مخدرها یا به طور مستقیم از خشخاش استخراج می شوند (نظیر کدئین و مورفین)
یا مخدرها موادی هستند که سنتز می شوند، نظیر هروئین و متادون.
مخدرها در کاهش دردهای شدید خیلی اثر می بخشند و انواع تزریقی آنها، از نوع خوراکی انها، بسیار مؤثرتر است .
اصلی ترین نکته ای که پزشکان و بیماران در مصرف مخدرها به عنوان مسکن، مورد نظر قرار می دهند، این است که بدن به مرور در برابر آنها مقاوم می شود
و فرد به مصرف مقادیر فزاینده ای نیاز پیدا خواهد کرد که اعتیادآور است.
بیماران، از معتاد شدن یا مشکوک به معتاد شدن می ترسند و ممکن است به این دلیل از داروهای مسکن فوق استفاده نکنند.
۳- بی حس کننده های موضعی
بی حس کننده موضعی نظیر نووکائین، لیدوکائین، بوپی و اکائین، سومین گروه از موادشیمیایی مسکن هستند .
بیحس کننده های موضعی را می توان به صورت جلدی به کار برد.
بیحس کننده های موضعی در صورت تزریق، اثر بیشتری دارند، نظیر کاری که دندانپزشک موقع کشیدن یا سوراخ کردن دندان انجام میدهد.
این مواد جلو ایجاد تکانه ها به وسیلهٔ تحریکات سلولهای عصبی را می گیرند.
آنها اغلب درد را ساعتها و روزها پس از اینکه مواد شیمیایی از بین رفت، تسکین می دهند.
کاربرد بیحس کننده های موضعی موجود در بلندمدت، به دلیل اثرهای جانبی شدید، توصیه نمی شود.
۴- داروهایی که غیرمستقیم برای درمان درد عمل می کنند
بر شرایط غیر درد نظیر هیجان هایی که ایجاد درد می کنند، اثر میگذارند.
این داروها شامل مسکن ها، آرام بخش ها و داروهایی نظیر باربیتورات ها و آرام بخش هایی نظیر دیازپام (والیوم) هستند.
این ها داروهایی کند ساز هستند که عملکردهای جسمی را به وسیلهٔ کاهش انتقال تکانه ها به دستگاه مرکزی اعصاب کند میکنند.
اگرچه بیماران دردمند اغلب ادعا می کنند مسکن ها و ارامبخش ها به انان کمک می کنند،
اما این اثر ممکن است ناشی از کاهش اضطراب و کمک به خواب بیمار باشد.
خطر کاربرد داروهای کندساز برای تسکین و درمان درد این است که کاربرد آنها به صورت درازمدت، موجب وابستگی روانی و جسمی می شود.
داروهای ضدافسردگی، باعث کاهش افسردگی می شوند و بعضی از انها ممکن است درد را نیز کاهش دهند.
