پاروویروس سگی ؛ علائم،تشخصیص،روش انتقال و پیشگیری از آن
پاروویروس سگی (Parvovirus dog) یک بیماری ویروسی می باشد که به شدت واگیردار است و حتی ممکن است موجب بیماری کشنده ای گردد. علائمی نظیر استفراغ خونی ، از دست دادن اشتها و بسیاری از علائم دیگر ممکن است نشانه هایی از ابتلا به این بیماری باشند. در ادامه این بخش در مورد علائم ، راه های انتقال ، پیشگیری و درمان بیماری پاروویروس سگی صحبت خواهیم کرد.
بیماری پاروویروس سگی
پاروویروس سگی (Parvovirus dog) یک بیماری ویروسی است و به شدت واگیردار، که حتی می تواند موجب بیماری کشنده ای گردد. پاروویروس سگی سریعا به سلول های درحال تقسیم بدن میزبان از جمله سلول های پیش‌ساز مغز استخوان و بافت اپیتلیوم کریپت های روده ای حمله می کند، همچنین گلبول های سفید خون را مورد تهاجم قرار می دهد. چنانچه حیوانات جوان آلوده به بیماری شده باشند، پاروویروس سگی می تواند به عضله قلب آسیب وارد ساخته و موجب مشکل قلبی مادام العمر گردد.
علائم پاروویروس سگی
- بی حالی حیوان
- استفراغ شدید
- اسهال خونی و بد بو
- از دست دادن اشتها
- عفونت ثانویه باکتریایی
- دهیدراتاسیون
نوع و شدت علائم بسته به حدت پاروویروس سگی، سن درگیری و سیستم ایمنی میزبان متفاوت می باشد.
راه های انتقال پاروویروس سگی
پاروویروس سگی کاملا مسری است و از طریق انسان، حیوان یا وسایلی که با مدفوع سگ آلوده در تماس باشند قابل انتقال می باشد. ویروس به دلیل مقاومت بالایی که دارد در محیط تا ماه ها زنده می ماند، حتی در اجسامی مانند ظرف غذا، کفش، لباس، بر روی فرش و سطح زمین قادر به بقا است و این یک امر عادی می باشد که اگر سگی واکسینه نشده باشد، در محیط خارج که سگ های بسیاری در آنجا در رفت و آمد باشند، آلوده به ویروس گردد. بنابراین پیشنهاد می شود تا پیش از انجام برنامه واکسیناسیون، از ارتباط سگ خود با سایر سگ ها و محیط خارج خودداری کنید.
روش تشخیص پاروویروس سگی
دامپزشکان بر اساس تاریخچه، علائم بالینی و همین طور تست های آزمایشگاهی بیماری را تشخیص می دهند. یک روش بسیار سریع تشخیص، استفاده از کیت های مخصوص پاروویروس (کیت تست الایزا) است که به ردیابی ویروس در مدفوع می پردازد. همراهن مجله ی پزشکی آسان طب ؛ باید توجه داشته باشید که این کیت حساسیت و ویژگی صد در صدی نخواهد داشت، بنابر این ممکن است دامپزشک درخواست آزمایشات و بررسی های بیشتری را داشته باشد.
سگ های مستعد پاروویروس
توله سگ ها و سگ هایی که به طور کلی واکسینه نشده باشند، نسبت به ویروس حساس تر هستند. این ویروس بیشتر اعضا خانواده سگ سانان از جمله گرگ، کایوت و روباه را درگیر می سازد. در میان سگ ها، حساس ترین نژاد ها در مقابل این بیماری عبارتند از:
- دوبرمن پینچر
- روتوایلر
- لابرادور
- پیت بول
- ژرمن شپرد
راه های پیشگیری پاروویروس سگی
پرهیز از بیرون بردن توله سگ ها تا پیش از تکمیل برنامه واکسیناسیون
واکسیناسیون اصولی در سن مناسب : اولین دوره واکسیناسیون باید در سن شش الی هشت هفتگی انجام شود. سپس به فاصله سه الی چهار هفته بعد در سن 10 الی 12 هفتگی نوبت دوم و در سن 14 الی 16 هفتگی نوبت سوم تکرار می گردد و پس از آن واکسیناسیون سالانه انجام می شود.
ضد عفونی کردن تمام وسایل و محل نگهداری حیوان در صورت ابتلا، جهت پیشگیری از درگیری سایر سگ ها
پرهیز از ارتباط با سگ های غریبه و بیمار
درمان بیماری پاروویروس سگی
تاکنون وجود هیچ گونه دارویی علیه پاروویروس سگی گزارش نشده است، لذا تمام درمان ها به صورت حمایتی، در جهت کنترل علائم، بهبود شرایط عمومی و تقویت سیستم ایمنی حیوان است. در صورت مشاهده هر گونه علائم ذکر شده، باید هر چه سریع تر حیوان را نزد دامپزشک ببرید تا تحت درمان های حمایتی مانند آنتی بیوتیک تراپی، مایع درمانی و کنترل اسهال و استفراغ قرار بگیرد.
منبع : https://mag.asanteb.com
