روش های محروم کردن موقتی فرزندان توسط والدین

بیشتر روش های محروم کردن که والدین از آنها استفاده می کنند، دست اول نیستند.یعنی کودک را از یک فعالیت یا موقعیت محروم کنید تا نتواند مورد توجه قرار بگیرد.ما در مجله اینترنتی آسان طب در مورد روش های محروم کردن موقتی فرزندان توسط والدین بیشتر توضیح خواهیم داد.

از محروم کردن برای مدت زیادی استفاده شده است.

این روش اگر به طور صحیح مورد استفاده قرار گیرد، می تواند بسیار مؤثر باشد.

این روش بخصوص هنگامی بهترین اثر را دارد که کودک حس کند دارد چیز با ارزشی را از دست می دهد.

در استفاده از این روش به نکات زیر توجه کنید:

۱- محل اخراج کردن را به دقت انتخاب کنید.

برای مؤثر بودن این روش، کودک باید احساس کند که چیزی را از دست می دهد و در واقع احساس محرومیت کند.

بنابراین، محل اخراج شدن باید خسته کننده باشد (البته نباید تاریک یا ترسناک باشد).

هر مکان امنی در خانه که سرگرم کننده نباشد، برای این کار مناسب است.

جایی که از جریان فعالیت خانواده جدا باشد.

اتاق خواب هم اگر بتوان کودک را محدود به تخت خواب کرد، مناسب است.

به طور کلی، خود محل اخراج کردن آنقدر مهم نیست بلکه کودک باید ترجیح بدهد جای دیگری باشد.

اگر سندی می خواهد یک برنامه تلویزیونی را تماشا کند، در حیاط بازی کند یا دوچرخه سواری کند،

یک اتاق خواب حتی اگر پر از اسباب بازی باشد مکان مناسبی به نظر میرسد!

2-  دلائل محرومیت را برای کودک بیان کنید.

پیش از هر اقدامی به کودکتان بگویید اگر رفتار ناپسندش را ادامه دهد، او را به اتاقش میفرستید.

توضیح دهید که این کار کمکش می کند تا او عادت ناپسندش را ترک کند.

به این ترتیب، هرگاه از فرمان شما سرپیچی کرد، به قول خود عمل کنید.

ابتدا فقط برای یک رفتار ناپسند از این روش استفاده کنید و وقتی آن رفتار اصلاح شد، از محروم کردن برای اصلاح رفتار دیگر استفاده کنید.

اگر در یک زمان، کودک را برای رفتارهای ناپسند متعددش تنبیه کنید، کودک گیج می شود،

و نمی تواند علت اصلی این تنبیه را دریابد.

به علاوه، محروم کردن مانند هر روش تنبیهی دیگر، در اثر تکرار، کم اثر می شود.

۳- مدت زمان محرومیت را برحسب سن کودک تعیین کنید.

گذراندن دوره های طولانی در یک اتاق یا محروم شدن از بیرون رفتن از خانه برای چند هفته، سازنده نیست، و کودک را آزرده می کند.

معمولا یک محرومیت کوتاه مدت، خیلی مؤثرتر است.

این زمان در حد چند دقیقه است.

دکتر «وانس هال» در کتاب: «چگونه از شیوهٔ اخراج کردن استفاده کنیم» مینویسد:

یک کودک را می توان درازای هر سال از سنش، یک دقیقه اخراج کرد.

به نظر ما نیز این قانون مؤثر و عملی است.

بر این اساس، برای یک کودک چهارساله، چهار دقیقه؛

برای یک کودک پنج ساله، پنج دقیقه و به همین نسبت برای هر سال اضافی، یک دقیقه بیشتر مناسب است.

برای یک کودکی همین زمانه ای کوتاه هم طولانی هستند.

این زمان، باعث قطع فعالیت او می شود و مهمتر از همه اینکه فرصت می یابد تا با آرامش، از انجام عملی که باعث فرستاده شدنش به آن مکان شده است، دست نکشد.

۴– در صورت مقاومت، بر شمار دقایق بیفزایید.

اگر در محروم کردن کودک یا نگه داشتن او در محل اخراج، مشکلی پیدا کردید، در ازای هرگونه مقاومت یک دقیقه به زمان اخراج اضافه کنید.

اگر مارشال از پذیرفتن مجازات خودداری می کند، باید او را وادار کنید.

به او بگوید «حالا که به حرقم گوشی نمیدی یک دقیقه بیشتر، در صورت لزوم می توانید بر انجام این مجازات نظارت کنید.

اگر بدون اجازه شما از آن مکان خارج شد، در اولین فرصت او را برگردانید و یک دقیقهٔ دیگر نیز بر مجازاتش بیفزایید.

اما در مجموع، بیش از سه دقیقه به مجازات او اضافه نکنید.

زیرا در این صورت، مجازات تأثیر دلخواه را نخواهد داشت.

۵-در صورت مقاومت کودک، کمی عصبانیت به خرج دهید.

اگر به جایی رسیدید که لازم بود در کلمات و رفتارتان عصبانیت به خرج دهید،

به کودک اطلاع دهید که اگر مجازات را نپذیرد، اسباب بازی مورد علاقه، یا یک امتیاز ویژه را برای چندین روز از دست خواهد داد.

یادتان باشد که حتما به وعدهٔ خود عمل کنید.

اغلب، گفتن اینکه عصبانی هستید، مقاومت کودک را درهم میشکند.

۶- از یک تایمر برای محروم کردن استفاده کنید

زمان را با یک تایمر در آشپزخانه نگاه دارید.

به کودک بگوید: «وقتی صدای زنگ تایمر رو شنیدی می تونی از اتاقت بیای بیرون. به شرط آنکه آروم باشی».

در غیر این صورت نگذارید از اتاق خارج شود.

به عنوان مجازات، بر میزان دقایق اضافه کنید و منتطر بمانید تا خودش را کنترل کند و منتظر به پایان رسیدن زمان باشد.