دست آسیب دیده و حرکات ورزشی برای هر قسمت

دست آسیب دیده میتواند به طور قابل توجهی مشارکت ورزشکار تفریحی و رقابتی را محدود کند. آسیبهای رایج دست آسیب دیده به طور معمول با نقص عملکردی حرکت همبستگی دارند. آسیبهای رایج آرنج شامل التهاب داخلی و خارجی می شود. همانند قسمتهای دیگر بدن، شناسایی نقص عملکردی حرکت با استفاده از یک سری مشاهدات بالینی ساده، روش کارآمدی را برای مورد توجه قرار دادن عدم تعادل عضلانی در بسیاری از مراجعان فراهم می کند. به نظر میرسد برنامه های متمرکز حرکات اصلاحی، که از مهار به افزایش طول و سپس فعال سازی و انسجام پیش می روند، عدم تعادل عضلانی شانه، آرنج و مچ را مورد توجه قرار دهند.این آسیب ها، در مقایسه با آسیب های دیگر مناطق آناتومیکی مانند کمر، با از بین رفتن بهره وری بیشتر مرتبط هستند. دست آسیب دیده شامل ناهنجاری های مربوط به تاندون که تا ۳٪ در عموم مردم اتفاق میافتد میشوند.عوامل خطرزا برای این نقص ها یکسانند و شامل کارهایی می شود که تکراری و محتاج به دست قوی هستند. تمامی این موارد، فشار وارد بر تاندون های خم کننده و بازکننده آرنج را افزایش می دهند. بنابراین، راهبردهای درمانی و پیشگیری از آسیب، به طور حتم کاهش کارهای تکراری و محدود کردن حرکت مفرط آرنج و مچ را هدف قرار می دهند.

آناتومی استخوان ها و مفاصل دست

عملکرد اصلی آرنج، انتقال انرژی از شانه به دست می باشد، که اجازه حرکات قوی و دقیق را به طور همزمان میدهد. مفاصل بین استخوان بازو، زند مفصلی بازویی  زند زیرینی یا آرنج واقعی،میشوند.مفصل بازویی  زند زیرینی یک مفصل لولایی است و مفصل اصلی مسئول خم شدن و باز شدن آرنج می باشد.مچ از مفصل دیستال زند زبرینی  زند زیرینی تشکیل شده است.اکثر دامنه حرکتی خم شدن و باز شدن و انحراف به سمت زند زبرین و انحراف به سمت زند زیرین مچ را به سادگی می توان به خم کننده ها و باز کننده های آرنج و خم کننده ها و باز کننده های مچ تقسیم کرد. عضله بازویی خم کننده اصلی آرنج میباشد که به وسیله عضله دو سر، که یک چرخش دهنده خارجی مهم در وضعیت های خاصی میباشد، یاری می شود. باز کننده های آرنج شامل سر بلند و کوتاه عضله سه سر می باشد که همراه با عضله بازویی قدامی یک پایدار کننده مهم است، که به آرنج اجازه میدهد تا یک وضعیت ثابت را حفظ کند.مچ از این حیث که، اکثر عضلاتی که مفصل را کنترل می کنند عملا به مچ اتصال ندارند، منحصر به فرد میباشد. در عوض، خم کننده های مچ، به وسیله تاندون مشترک خم کننده به داخل بازو اتصال مییابند و باز کننده های مچ، به وسیله تاندون مشترک باز کننده به خارج بازو متصل می شوند. شکم عضله در این عضلات نسبتا کوتاه است و تاندون های بلند نه تنها مچ را خم و باز می کنند، بلکه این حرکات را در انگشتان نیز انجام می دهند. تمامی عضلات توصیف شده، به منظور ایجاد حرکت در اطراف مفصل مورد نظر، به طور درونگرا عمل می کنند. اما مهم تر از این، این عضلات، حرکت را کنترل می کنند (به طور برونگرا) تا امکان حرکات قوی مچ و دست را بدهند، مانند چرخاندن اچار یا تاب دادن راکت تنیس بنابراین، برنامه های مطلوب حرکات اصلاحی، در راستای بـه حل اکثر رساندن انعطاف پذیری، و متعاقبا، محدود کردن مقاومت در برابر تولید نیرو و توانایی پایداری، مؤثر است.علاوه بر این، عضلات باید برای عملکرد به طور برونگرا تمرین داده شوند، تا اجازه پایداری مناسب آرنج و مچ را بدهند و فشارهای وارد بر اتصال تاندونی را به حداقل برسانند.

دست آسیب دیده و علل آسیب ها

ناهنجاری های مربوط به تاندون در آرنج و مچ، شامل التهاب داخلی و خارجی می باشد. التهاب فوق خارجی متداولترین اختلال است و با درد در کمی دور تر از فوقخارجی و دردناکی باز شدن مچ در برابر مقاومت مشخص می شود. توجه به این نکته حائز اهمیت همچنان به عنوان یک نوع التهاب معرفی می شود، اما این آسیب یک وضعیت التهابی حاد نمی باشد. تحقیق حاضر به وضوح نشان می دهد که در اکثر این مراجعان، تاندون دردناک بازکننده، تخریب شده است، که با تغییرات عروقی تصور می شود این تغییرات در مجموعه تاندونی، به علت بارهای غیر طبیعی وارده بر تاندونهای باز کننده، مخصوصاً باز کننده مچی گمان می شود همین فرایندها در قسمت داخلی آرنج، در مورد تاندون مشترک خم کننده رخ دهد، تاندون ها، دلیل عدم تعادل عضلانی در اطراف آرنج و مچ باشد. این عدم تعادل ها ممکن است به صورت کمبود دامنه حرکتی در باز شدن آرنج یا خم شدن و باز شدن مچ ظاهر شوند.

ارزیابی برای دست آسیب دیده

به گزارش مجله پزشکی آسان طب فرآیند نظام مند برای تعیین نقص های دست آسیب دیده به منظور تعیین مناسبترین شیوه حرکات اصلاحی را میتوان به دو مرحله ساده کرد: ارزیابی دامنه حرکتی یا انعطاف پذیری و ارزیابی قدرت. اگر محدودیت در خم شدن یا باز شدن آرنج مشاهده شد، برای تعیین اینکه کدام عضلات باعث این کمبود شده اند، باید ارزیابی های این حرکات با شانه خم شده و باز شده، اجرا شود. اگر شانه خم شده باشد و باز شدن آرنج محدود باشد، در این هنگام بازوی عضله اصلی درگیر است. اگر باز شدن آرنج تنها در هنگام باز شدن شانه محدودیت دارد، آنگاه سر بلند عضله دو سر درگیر شده است. خم شدن و باز شدن مچ نیز باید به طور مشابه، با آرنج خم شده و باز شده، انجام شود. اگر در خم شدن یا باز شدن مج با آرنج باز، محدودیت مشاهده شد، نشان میدهد که خم کننده ها یا باز کنندههای مشترک مچ، حرکت را محدود می کنند. اگر حرکت با آرنج خم شده محدود باشد، آنگاه این امر، نشان دهنده در خطر بودن مفصل مچ میباشد.

راهبردهای حرکات ورزشی اصلاحی برای دست آسیب دیده

بخش ذیر نمونه ای از راهبردهای برنامه ریزی با استفاده از زنجیره حرکات اصلاحی را برای محدودیتهای آرنج و مچ فراهم می کند:

مهار با درخواست از فرد، برای ایجاد فشار توسط خودش در نواحی سفت و حساس روی بازو و ساعد، به سادگی میتوان تکنیکهای مهاری را اعمال کرد.

افزایش طول ترکیبی از حرکاتی که شانه و آرنج را باز می کنند مؤثرترین راه برای افزایش طول سر بلند عضله دو سر است. به همین نحو، حرکات ترکیب شده از باز شدن آرنج و خم شدن یا باز شدن مج، مؤثرترین راه برای افزایش طول ساختار عضلانی ساعد می باشد. این تکنیکها باید از راهبردهای افزایش طول پیروی کنند برای ۲ تا ۳ تکرار برای ۳۰ ثانیه در جلسات تمرینی تا تغییر در طول عضله را طی چند هفته تسهیل کنند.

تمرینات فعال سازی به منظور مجزا کردن خم کننده ها و باز کننده های آرنج، همچنین خم کننده ها و باز کنندههای مچ، باید از مداخله افزایش طول و مهار انتخاب شده، پیروی به تمرینات مؤثر برای مجزا کردن سر بلند و کوتاه عضله سه سر، همچنین سر بلند و کوتاه عضله دو سر، نمونه هایی هستند که نشان میدهند که چگونه یک تمرین قدرتی سنتی اعمال شده با پیشرفت مناسب، میتواند نتایج مطلوبی را بدست آورد.

منبع:http://asanteb.com