آکنه نوجوانی و اثرات روانی اجتماعی آن
آکنه نوجوانی که یک بیماری واحد پیلو سبابه است نزدیک به زمان بلوغ در مردان و زنان ظاهر شده و در اغلب موارد با پایان گرفتن نوجوانی فعالیت آن کمتر میشود. شدت و مدت فعالیت ان از فردی به فرد دیگر متفاوت است. ما در مجله اینترنتی آسان طب در مورد آکنه نوجوانی و اثرات روانی اجتماعی آن بیشتر توضیح خواهیم داد.
آکنه نوجوانی ممکن است جزئی بودہ ، تنها با تعداد کمی کومدون یا پاپول همراه باشد یا اینکه به صورت آکنهٔ COnglobata که بسیار التهابی و با اسکارهای منتشر همراه است، رخ دهد.
شدیدترین اشکال آکنه در مردان با فراوانی بیشتری دیده می شود، اما این بیماری معمولأ در زنان که ممکن است پیش از دوره های قاعدگی عود ادواری داشته باشند، دیرپاتر است و ممکن است تا هنگام یائسگی تداوم یابد.
اثرات روانی – اجتماعی آکنه نوجوانی
آکنه نوجوانی اغلب به عنوان یک گرفتاری جزئی که ارزش درمان کردن ندارد، نادیده گرفته می شود.
والدین کودکان مبتلا به آکنه، با این باور که این بیماری مرحله ای از فرایند رشد است و ضایعات به زودی ناپدید خواهند شد، مراجعه به پزشک را به تعویق می اندازند. اینگونه دست روی دست گذاشتن ممکن است باعث جراحت دائمی پوست و روان بیمار شود.
پیامدهای احتمالی این بیماری بسیار فراتر از نشانه های اندکی است که ممکن است بر چهره ظاهر شود.
ضایعات را نمی توان زیر لباس پنهان کرد؛ هر یک به نحو بارزی نمایان است و از زیبایی ظاهر و عزت نفسی شخص به طور چشمگیری می کاهد. متلک پرانی ها و تمسخرهای هم سن و سالان روحیهٔ فرد را تخریب می کند. ظاهرشدن در انظار موجب خجالت و سرخوردگی می شود.
از آنجا که نوجوانان متوجه می شوند که آکنه نوجوانی پیامدهای شخصی و اجتماعی منفی مهمی دارد، درمان طبی با بهبود در این زمینه ها همراه است.
پس از آن ظاهر چهره برای هم سن و سالان قابل قبول تر شده، خجالت کمتر می شود و بیماران موانع اجتماعی کمتری را احساس می کنند.
رابطهٔ میان بیمار و پزشک
بسیاری از مبتلایان به آکنه پیش بینی می کنند که نتایج درمان برایشان نومیدکننده باشد. آنها ممکن است نسبت به فقدان واقعی یا خیالی پذیرش از سوی پزشک خود حساس باشند.
معمولاً مشخصهٔ نوجوانی مخالفت با مقررات والدین است و این امر ممکن است به رابطهٔ بیمار با پزشک منتقل شود.
میتوان با توضیح دقیق اهداف و روش های درمان و واگذار نمودن اختیار اجرای ان به نوجوان، از عدم اطاعت وی کاست.
والدینی که سعی می کنند اطمینان حاصل نمایند که نوجوان برنامهٔ درمانی را دنبال می کند، ممکن است با قراردادن درمان در متن درگیریهای والد – فرزند، باعث عدم پذیرش درمان شوند.
در نظر گرفتن هرچه بیشتر وضعیتهای روانی نوجوان، نتیجهٔ درمان را بهبود بخشیده، بر اطاعت بیمار افزوده و منجر به جلب اعتماد بیشتر نسبت به پزشک می شود.
آکنه پس از نوجوانی در زنان یک نوع آکنهٔ دیرپا، با درجهٔ وخامت پایین در زنان شاغل شایع است.
کومدون های بسته ضایعات غالب هستند به همراه تعداد کمی پاپولو پوستول، عود پیش از قاعدگی معمول است. بسیاری از این بیماران دوران نوجوانی را بدون آکنه سپری کرده اند.
یکی از مؤلفین این احتمال را مطرح نموده است که استرس مزمن منجر به افزایش ترشح آندروژنهای آدرنال می شود که باعث هیپرپلازی سباسه و متعاقب آن ایجاد کومدون می گردد.
طبقه بندی
متخصصان پیشنهاد نمودند که درجه بندی آکنه با استفاده از یک سیستم الگو تشخیص انجام پذیرد که شامل ارزیابی کامل ضایعات و عوارض آنها از قبیل ترشح، خونریزی و درد باشد.
این سیستم تأثیر کامل بیماری را مدنظر قرار می دهد که متأثر از نقصی که در چهره ایجاد می کند باشد. درجه شدت همچنین توسط ناتوانی شغلی، اثر روانی – اجتماعی و عدم پاسخ به درمانهای قبلی تعیین می شود.
ضایعات آکنه
ضایعات آکنه به ضایعات التهابی و غیرالتهابی تقسیم می شوند. ضایعات غیر التهابی مشتمل بر کومدون های باز و بسته می باشند.
ضایعات التهابی آکنه با وجود یکی یا بیشتر از انواع ضایعات ذیل مشخص می گردند: پاپول، پوستول و ندول (کیست).
قطر پاپولها کمتر از ۵mm می باشد. پوستول ها یک هستهٔ مرکزی قابل مشاهده از مواد چرکی دارند.
قطر ندولها بیش از ۵mm است. ندولها ممکن است چرکی یا هموراژیک شوند. ضایعات ندولر چرکی به علت شباهت آنها به کیست های ملتهب اپیدرمی، کیست نامیده می شوند.
پارگی مکرر و اپیتلیالیزه شده مجدد کیستها منجر به پیدایش مجاری SinuStracks پوشيده از اپیتلیوم می شود که اغلب با اسکارهای بدریخت کننده همراه است.
طبقه بندی برای ضایعات التهابی آکنه، «پانل اتفاق نظر» (ConSensus Panel) پیشنهاد می کند که ضایعات به صورت پاپولو پوستولر و یا ندولر طبقه بندی شوند.
