بیماری صرع و درمان حملات مکرر تشنج

بیماری صرع یا اپی لپسی از دست دادن ناگهانی و کوتاه مدت هوشیاری می باشد که در کودکان شایع تر از بزرگسالان است. برخی از افرادی که صرع دارند، در مدت زمان کوتاهی به جایی خیره می شوند و سریع به سطح هوشیاری طبیعی بر می گردند. افراد در این نوع بیماری، دچار صدمات جسمی نمی شوند. بیماری صرع معمولا با داروهای ضدصرع قابل کنترل است. بعضی از بچه هایی که این نوع بیماری صرع را دارند ممکن است به انواع دیگر صرع نیز مبتلا شوند. تعداد زیادی از افراد در دوران نوجوانی بهبود می یابند.

علائم بیماری صرع

ملچ و ملوچ کردن
پلک زدن
حالت جویدن
مالیدن انگشت
حرکات کم هر دو دست

بعد از این حالت، بیمار چیزی از این اتفاق را به یاد نمی آورد. بعضی افراد در طی روز دفعات زیادی به این حالت دچار می شوند که در مدرسه و یا فعالیتهای روزانه اختلال ایجاد می کند. یک کودک ممکن است دچار حملات صرع شود ولی چون خیلی خفیف است شاید بزرگسالان متوجه نشوند. کاهش در یادگیری کودک می تواند اولین علامت این اختلال باشد. معلمان ممکن است این حالت را حواس پرتی و یا عدم تمرکز کودک بدانند.

عوارض بیماری صرع

افراد باید در تمام طول عمرشان برای جلوگیری از حملات صرع داروی ضدصرع مصرف کنند.
در نهایت، تشنج های سخت، به صرع تونیک کلونیک (سفتی بدن، پرش مکرر، بازو و یا پاها، کاهش هوشیاری، گاز گرفتن زبان و یا گونه، مشکلات تنفسی و عدم تنفس، کاهش کنترل ادرار و مدفوع) تعمیم می یابد.

سایر عوارض بیماری صرع

مشکلات یادگیری
مشکلات رفتاری
انزوای اجتماعی

علت بیماری صرع

به نظر می رسد بسیاری از کودکان به صورت ژنتیکی به بیماری صرع (epilepsy) مبتلا هستند. به طور کلی، صرع به علت پیامهای الکتریکی غیرطبیعی سلول های عصبی در مغز است. سلول های عصبی مغز به صورت معمول پیامهای الکتریکی و شیمیایی را در سراسر سیناپس ها (محل تماس دو عصب) ارسال می کنند که آنها را به هم ارتباط می دهد. در افرادی که صرع دارند فعالیتهای الکتریکی مغز تغییر می کند. در طول یک حمله صرع، این علائم الکتریکی بارها و بارها در هر سه ثانیه تکرار می شوند. افرادی که صرع دارند همچنین ممکن است سطح پیامهای شیمیایی که به ارتباط سلول های عصبی کمک می کند به نوع دیگری تغییر کند. (انتقال دهنده های عصبی).

عوامل خطر برای بیماری صرع

سن. صرع در بچه های بین سنین چهار تا چهارده سال بیشتر شایع است.
جنسیت. در دختران صرع شایعتر است.
سابقه بیماری صرع در افراد خانواده. تقریبا نیمی از بچه هایی که صرع دارند یکی از خویشاوندان آنها قبلا صرع داشته است.

زمان مراجعه به پزشک

زمانی که متوجه اولین علامت می شوید.
اگر متوجه نوع جدیدی از حمله شدید.
اگر علیرغم استفاده از داروهای ضدصرع حملات ادامه پیدا کرد.

در موارد زیر با اورژانس تماس بگیرید:

♦ رفتارهای غیر ارادی که به مدت چند دقیقه تا چند ساعت به طول انجامد.

♦کارهایی مانند خوردن یا حرکت کردن بدون آگاهی.

♦ اختلال حواس طولانی مدت.

تشخیص بیماری صرع

پزشک متخصص از شما در مورد جزئیات تشنج سوال می کند و سپس معاینه فیزیکی انجام می دهد. تستهایی که انجام می دهد شامل:

الکتروانسفالوگرافی (EEG) نوار مغزی. این تست بدون درد است و امواج الکتریکی فعالیتهای مغزی را اندازه گیری می کند. امواج مغزی از طریق الکترودهای کوچکی که به پوست سر متصل می شوند و یا یک کلاه پلاستیکی به دستگاه EEG منتقل می شوند. تنفس عمیق و سریع در زمان گرفتن نوار مغزی می تواند موجب حملات صرع شود. درطول زمان تشنج، نمودار امواج مغزی متفاوت از نمودار حالت طبیعی امواج مغزی است.

بیماری صرع

اسکن مغزی. دربیماری صرع، مطالعه تصویر بردای، مانند (MRI) تصویربرداری رزونانس مغناطیسی مغز طبیعی است. تست هایی مانند MRI می تواند جزئیات تصویر مغز را نشان دهد که می تواند از مشکلات دیگر جلوگیری کند، مانند سکته مغزی یا تومور مغزی . از آنجائیکه فرزند شما نیاز دارد برای مدت طولانی بی حرکت بماند، با پزشک خود در مورد امکان استفاده از آرام بخش مشورت کنید.

درمان دارویی بیماری صرع

پزشک شما احتمالا با پایین ترین مقدار داروی ضدصرع درمان دارویی را شروع میکند و در صورت نیاز برای کنترل تشنج مقدار آنرا افزایش می دهد. ممکن است اطفال بعد از دو سال تشنج نداشته باشند. در این صورت پزشک میزان داروهای ضد صرع را کاهش می دهد.

داروهای ضد صرع که توسط پزشک تجویز می شود شامل:

√ اتوسوکسیماید ( Ethosuximide ):

اکثر پزشکان درمان را با این دارو شروع می کنند. در بیشتر موارد، تشنج ها به این دارو خوب پاسخ میدهند. امکان عوارض جانبی شامل حالت تهوع، استفراغ، خواب آلودگی، اختلال در خواب، و بیش فعالی دیده می شود.

√ اسید والپروئیک:

دخترانی که نیاز دارند تا بزرگسالی دارو درمانی را با این دارو ادامه دهند، باید با پزشک خود در مورد خطراتی که این دارو برایشان دارد مشورت کنند. اسید والپروئیک موجب نقص در نوزدان می شود و پزشکان به زنان توصیه می کنند که در دوران بارداری و یا اگر قصد بچه دار شدن دارند، از این دارو استفاده نکنند.

پزشکان ممکن است این دارو را برای بچه هایی که هم صرع ساده و هم تونیک کلونیک دارند تجویز کنند.

√ لاموتریژین

یک سری از مطالعات نشان می دهد این دارو تاثیر کمتری از اتوسوکسیمید یا اسید والپروئیک دارد. اما عوارض جانبی کمتری دارد. عوارض جانبی شامل راش و حالت تهوع می باشد.

درمان خانگی و رژیم غذایی بیماری صرع

بیماری صرع پیروی از یک رژیم غذایی با چربی بالا و کربوهیدرات کم، که به نام رژیم غذایی کتوژنیک معروف است، می تواند در کنترل صرع موثر باشد. این رژیم زمانی استفاده می شود که درمان های دارویی مرسوم در کنترل صرع موثر نباشد. ادامه دادن این رژیم غذایی آسان نیست، اما در کاهش تشنج برای بعضی افراد مفید است. تغییرات در رژیم غذایی چربی بالا، و کربوهیدرات کم، مانند رژیم های غذایی شاخص قند خون و رژیم غذایی اصلاح شده اتکینز، اگر چه کمتر موثر است، به اندازه رژیم غذایی کتوژنیک محدود نیست و همچنین ممکن است مفید باشد.

توصیه هایی جهت کنترل بیماری صرع

دیگر اقداماتی که امکان دارد به شما در کنترل صرع کمک کند شامل موارد زیر میباشد:

مصرف درست دارو. قبل از مشورت با پزشک مقدار دارو را تغییر ندهید. اگر احساس می کنید مقدار دارو باید تغییر کند، با پزشک خود مشورت کیند.
به اندازه کافی خوابیدن. کمبود خواب می تواند موجب تشنج شود. مطمئن شوید هر شب به اندازه کافی استراحت می کنید.
از دستبند هشدار دهنده پزشکی استفاده کنید. این دستبند به کارکنان اورژانس کمک می کند که اگر به نوع دیگری از صرع مبتلا هستید به درستی شما را درمان کنند.
از پزشک خود در مورد رانندگی و یا محدودیت های تفریحی سوال کنید. افرادی که دارای اختلال صرع هستند باید در مدت زمان معقولی (این مدت زمان از وضعیتی به وضعیت دیگر متفاوت است) تشنیج نداشته باشند تا قادر به رانندگی باشند. بدون اینکه کسی در نزدیکی شما باشد نباید حمام یا شنا کنید تا در هنگام نیاز بتواند به شما کمک کند.

حمایت از بیماران مبتلا به صرع

اگر شما دچار اختلال صرع هستید، ممکن است در مورد آینده خودتان نگران یا مضطرب باشید. استرس می تواند بر روی سلامت روانی شما اثر بگذارد، بنابراین مهم است که با پزشک خود در مورد احساسات خود صحبت کنید و بدنبال چاره جویی برای کمک باشید.

حمایت از بیمار در خانه:

اعضای خانواده شما می توانند در صورت نیاز، حمایت زیادی از شما به عمل آورند. به آنها بگویید که اختلال صرع را می شناسید. بگذارید آنها بدانند که می توانند از شما سوالاتی بپرسند، و در مورد نگرانی هایشان با آنها گفتگو کنید. به آنها کمک کنید وضعیت شما را درک کنند.

حمایت از بیمار در مدرسه:

با معلمان و مربیان در مورد اختلال صرع و چگونگی اثر تشنج بر فرزندتان در مدرسه صحبت کنید. به آنها بگویید که بیمار در صورت تشنج در مدرسه به کمک آنها نیاز دارد.

هیچ گاه تنها نمانید

بخاطر داشته باشید، شما نباید تنها بمانید. به خانواده و دوستانتان دسترسی داشته باشید. از پزشک خود در مورد گروه حمایتی محلی سوال کنید یا به انجمن پشتیبانی آنلاین بپیوندید. از کمک خواستن نترسید. داشتن یک سیستم پشتیبانی قوی برای زندگی با هر وضعیت پزشکی مهم است.

آماده شدن برای ملاقات با پزشک

جهت درمان بیماری صرع احتمالا شما را به پزشک متخصص مغز و اعصاب (نورولوژیست) ارجاع می دهند.

اطلاعاتی که برای ملاقات با پزشک باید جمع آوری کنید:

کاری که شما می توانید انجام دهید
نوشتن علائمی که متوجه آنها شده اید، هر چیزی که ممکن است به نظر برسد حتی اگر به صرع ارتباطی ندارد.
فهرستی از همه داروهای خود تهیه کنید. ویتامین ها و مکمل هایی که شما یا فرزند شما مصرف میکند را یادداشت کنید.

لیست سوالات بیمار از پزشک

آماده کردن فهرستی از سوالات به شما کمک می کند که بیشترین بهره را از وقت خود با پزشک ببرید. سوالات اصلی در مورد بیماری صرع که باید از پزشک خود بپرسید شامل موارد زیر است:

علت این علائم چیست ؟
چه آزمایش هایی لازم است؟ آیا این آزمایشات آمادگی خاصی می خواهد؟
آیا این وضعیت موقتی است یا طولانی است؟
چه درمان هایی در دسترس است، و کدامیک را توصیه می کنید؟
عوارض جانبی این درمان به چه صورت است؟
آیا جایگزین دیگری برای دارویی که تجویز کردید، وجود دارد؟
آیا فرزندم بیماری اش به نوع تونیک کلونیک پیشرفت می کند؟
آیا محدودیت هایی برای فعالیت ضروری، وجود دارد؟ آیا فعالیت های بدنی، مانند فوتبال، و شنا کردن خوب است؟
آیا شما بروشور یا نوشته ای دارید که من بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را شما توصیه می کنید؟
از پرسیدن سوالات دیگری که در ذهن شما هست مردد نباشید.