لپتین چگونه باعث تخریب رژیم لاغری می‌شود؟

لپتین هورمونی پروتئینی است که عامل کنترل کننده اشتها و وزن بدن است. این هورمون در سلول‌های چربی ساخته شده و درباره میزان انرژی ذخیره شده قابل دسترس پیام‌هایی به مغز مخابره می‌کند. رابطه میزان این هورمون و سلول‌های چربی مستقیم است یعنی هر چه سلول‌های چربی بیشتر باشد لپتین هم بیشتر خواهد بود. هنگامی که این هورمون در بدن ترشح نمی‌شود مغز گمان می‌کند توده چربی در بدن نیست و فرد را به بیشتر خوردن ترغیب می‌کند. در این مقاله قصد داریم به نقش لپتین در چاقی بپردازیم.

لپتین چگونه باعث چاقی می‌شود؟

این هورمون میزان تعادل انرژی در بدن را نشان می دهد، روزه داری و رژیم های کاهش وزن سطح لیپتین بدن را کاهش می دهند. وقتی فردی برای لاغر شدن رژیم غذایی اختیار می کند بدن سعی می کند لپتین خود را کاهش دهد تا با محافظت از ذخایر انرژی از کاهش وزن جلوگیری کند. بنابراین کسانی که رژیم غذایی می گیرند باید سطح این هورمون را در سطح قبل از رژیم حفظ کنند تا اثر محافظتی بدن خنثی شود. اگر این مورد رعایت نشود، پس از قطع رژیم غذایی بدن دوباره به سرعت وزن خود را بازیابی می کند.

این هورمون چگونه در رژیم لاغری شما سنگ اندازی می‌کند؟

در افرادی که چاق هستند یا اضافه وزن دارند چربی و طبیعتا لپتین زیادی وجود دارد، در این افراد مغز نسبت به پیام های این هورمون مقاوم است و لپتین نمی تواند در بدنشان به درستی عمل کند، به این حالت مقاومت لپتینی گفته می شود و برخی محققین آن را یکی از عوامل تداوم چاقی می دانند. مقاومت لپتینی سبب می شود فرمان سیری دیر یا با اختلال به مغز برسد که سبب پرخوری فرد می شود.

افرادی که رژیم لاغری دارند، کمتر غذا می خورند و در نتیجه مقداری چربی از دست می دهند، میزان لپتین تولید شده کم می شود و گرسنگی به سراغشان می آید (همین فرایند باعث کاهش انرژی و از دست دادن وزن خواهد شد). در این شرایط است که میزان این هورمون از مقدار مشخص آن پایین تر می آید، وقتی این مورد رخ می دهد مغز احساس گرسنگی خواهد کرد و در بدن فرایندهایی شروع می شوند که این هورمون را به سطح آستانه خود برسانند. تحریک عصب واگ یکی از اعمالی است که بدن انجام می دهد. این عصب رابط بین مغز و دستگاه گوارش بوده و کارایی آن ذخیره سازی انرژی است. وقتی عصب واگ تحریک می شود فرد احساس گرسنگی می کند و برای دریافت انرژی بیشتر تحریک می شود.

بنابر آن چه گفته شد، لپتین به عنوان سیگنال سیری در بدن عمل کرده و برای مغز مانند نشانه ای است که مقدار مورد نیاز چربی برای ذخیره شدن و جذب غذا را تنظیم می کند. لپتین این پیام را به مغز مخابره کرده که انرژی ذخیره شده به اندازه مورد نیاز در سلول های چربی برای شرکت کردن در فرایند سوخت و ساز بدن موجود است. وقتی سطح لیپتین بالاتر از سطح آستانه باشد، مغز فکر می کند که شما به اندازه مورد نیاز انرژی دارید و می توانید فعالیت های روزمره را انجام دهید.

لپتین، برای رسیدن به هیپوتالاموس باید در جریان خون قرار گیرد و موانعی که در مسیرش وجود دارد را رد کند. این موانع درباره موادی که در جریان خون قرار دارند بسیار حساس هستند. پژوهشگران معتقدند بالا بودن سطح لپتین باعث می شود مغز اجازه ورود به آن را ندهد و این مسئله سبب شده که هیپوتالاموس از حساسیت بیش از حد لپتین در امان باشد. این روند تا وقتی که سطح لیپتین نرمال شود ادامه خواهد داشت.

لپتین و انسولین با یکدیگر رابطه نزدیکی دارند، هنگامی که سطح انسولین زیاد می شود سطح لپتین نیز زیاد می گردد. سلول هایی که انسولین تولید می کنند، گیرنده های لپتین نیز دارند، این مورد حاکی از رابطه نزدیک بین آن هاست.

منبع: https://mag.asanteb.com