اضطراب شدید به هنگام ملاقات با غریبه ها(اضطراب اجتماعی)

آیا به هنگام صحبت با غریبه ها بیش از اندازه مضطرب می شوید به اندازه ای که ترجیح می دهید با کسی رو به رو نشوید؟

ممکن است شما دچار اضطراب اجتماعی باشید. در این مطلب از مجله پزشکی آسان طب  شما را با اختلال اضطراب اجتماعی آشنا می کنیم.

اختلال اضطراب اجتماعی

نوعی ترس مداوم  شدیدتر از حد معقول نسبت به موقعیت های اجتماعی است مبنی بر این که امکان دارد فرد از سوی غریبه ها مورد بررسی قرار بگیرد، یا حتی میتواند به خاطر نفس حضور آنها به وجود آید.

 افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی  معمولاً می کوشند از موقعیتهایی اجتناب ورزند که ممکن است در آن مورد ارزیابی قرار بگیرند، علایم اضطراب از خود نشان دهند، یا به طریقی خجالت آور رفتار کنند.

شایع ترین ترس ها عبارتند از

گفتگو در برابر جمع، سخنرانی در نشست ها یا کلاس های درسی، دیدار با اشخاص جدید، و گفتگو با افراد صاحب منصب .

با اینکه ممکن است به کمرویی شباهت داشته باشد، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به لحاظ اجتماعی معذب ترند، و نسبت به کسانی که کم رو  هستند به مدت طولانی تری در زندگی خویش ݂این نشانه ها را نشان می دهند

نشانه های اضطراب اجتماعی

آنها اغلب از این می ترسند که صورتشان سرخ شود یا بیش از حد عرق کنند.

صحبت کردن یا کار کردن در ملا عام، خوردن در برابر دیگران، استفاده از دستشویی های عمومی 

 یا شرکت در هرگونه فعالیتی در حضور دیگران موجب استرس فراوان در آن ها می شود.

به خاطر همین ترس های مفرط افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی اغلب در مشاغلی به کار مشغولند که به مراتب پایین تر از سطح استعداد آنهاست.

بسیاری ترجیح می دهند در یک شغل دوست نداشتنی اما با درخواست های اجتماعی محدود کار کنند تا تماس های روزانه با موقعیت های اجتماعی.

 اختلال اضطراب اجتماعی عموماً در نوجوانی آغاز می شود، یعنی همان زمانی که تعامل های اجتماعی اهمیت بیشتری می یابند.

لیکن، برای عده ای، نشانه ها اولین بار در دوران کودکی پدیدار می شوند. اختلال اضطراب اجتماعی، در صورتی که درمان نشود، رو به وخامت گذاشته و مزمن می شود.

اختلال اضطراب اجتماعی به لحاظ شدت می تواند از ترس های نسبتاً محدود و اندک تا مجموعه ی فراگیری از ترس ها، دامنه داشته باشد.

برای نمونه، ممکن است عده ای از صحبت کردن در ملاً عام مضطرب شوند، لیکن در سایر موقعیت های اجتماعی اضطراب نداشته باشند. برعکس، عده ای گزارش می کنند که از چندین موقعیت اجتماعی واهمه دارند. این ترسها ممکن است با سایر اختلال ها، مثل افسردگی و سوء مصرف الکل، ارتباط داشته باشد و بر فعالیتهای اجتماعی و شغلی فرد تأثیرات منفی تری بر جای می گذارد.

علت بوجود آمدن اضطراب اجتماعی در افراد:

 امتناع از گفتگو، و دور ماندن از سایرین می تواند باعث تشدید این حالت ها و عدم یادگیری تعاملات اجتماعی در افراد شود  (به این فکر کنید که وقتی می کوشید با کسی حرف بزنید که به زمین نگاه میکند، پاسخ تان را نمی دهد، و در میانه ی گفتگو اتاق را ترک می کند، چه رفتاری با او خواهید کرد؟).

 ارزیابی های منفی شخصی می توانند اضطراب اجتماعی را تشدید کنند.  

اولا، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ظاهراً باورهای منفی و  غیر واقع بینانه ای درباره ی پیامدهای رفتار اجتماعی خویش دارند. برای نمونه، آنها ممکن است معتقد باشند که اگر موقع صحبت کردن صورت شان قرمز شود یا تپق بزنند، دیگران آنها را طرد می کنند.

ثانیاً، آنها بیشتر به این توجه دارند که در موقعیتهای اجتماعی چه میکنند. آنها به جای آنکه توجهشان معطوف به طرف مقابل باشد، به این فکر می کنند که دیگران چه برداشتی از آنان دارند (مثلاً «او حتماً فکر می کند که من احمق هستم»).

آنها اغلب به جای تمرکز بر محتوای حرف هایشان حواسشان به سرخ نشدن صورتشان و تپق نزدنشان است نتایج حاصله از این رفتارها می تواند موجب بی کفایتی اجتماعی و در نتیجه اضطراب بیشتر شود.