آشنایی با خطرات مصرف داروی ترازودون Trazodone
متاسفانه در ده های گذشته آمار مربوط به بیماران افسردگی در تمام جهان و به خصوص ایران افزایش پیدا کرده، از این رو اطلاع رسانی از انواع داروهای ضد افسردگی توسط بسیاری از نهادها استارت خورده است. داروی ترازودون (Trazodone) با نام تجاری Desyrel در سال ۱۹۹۹ در ایتالیا ساخته شد و در دهه ۱۹۷۰ به بازار اروپا راه یافت. همچنین در سال ۱۹۸۱ توسط FDA (سازمان غذا و داروی امریکا) برای درمان افسردگی اساسی تأیید شد. داروی ترازودون اولین ضد افسردگی آتیپیکال تولید شده و قابل دریافت در بازار دارویی ایران بود که از نظر ساختمانی هیچ شباهتی به ضد افسردگی های چند حلقه ای نداشت. داروی ترازودون از مشتقات تریازوپیریدنی است و ساختمان شبیه آن در آلپرازولام و تریازولام وجود دارد، بدین سبب هیچ عارضه آنتی کولینرژیکی نداشته و در عوض در اختلالات اضطرابی و حملات پانیک و اختلال وسواس اجباری و درمان بیخوابی نیز مؤثر است. ما در این مطلب اطلاعات کاملی از نحوه ی عملکرد و ویژگی های داروی ترازودون جمع آوری کرده ایم.
آشنایی بیشتر با داروی ترازودون
داروی ترازودون در ۱۹۸۱ به عنوان داروی مؤثر بر MDD تأیید گردید. این دارو به شکل های قرص و شربت موجود است اما در کشور ما به صورت قرص های ۵۰ میلی گرم قابل دریافت می باشد و دوز شروع مصرفی آن ۵۰ تا ۱۰۰ میلی گرم است که ترجیحا در وقت خواب تجویز می گردد و حداکثر دوز بین ۶۰۰ الی ۱۰۰ میلی گرم در شبانه روز اعلام شده است. به گزارش مجله پزشکی آسان طب بر اساس تحقیقات به عمل آمده داروی ترازودون در دوزهای کمتر برای رفع بی قراری سالمندان مصرف می گردد و یکی از درمان های مؤثر در رفع بی خوابی ناشی از فلوکستین است. سایر موارد مصرف داروی ترازودون اختلال P . T . S . D اختلال پانیک، افسردگی با علائم واضح اضطرابی است و به عنوان درمان کمکی در اختلال اسکیزوفرنی بر TCA ها ارجح است.
تاثیرات داروی ترازودون بر خواب
اثرات داروی ترازودون بر روی ساختار خواب تا حدی متناقض گزارش شده است. بدین صورت که در دو مطالعه در گروه اول از داوطلبین سالم استفاده شده و داروی ترازودون با افزایش خواب عمیق بدون هیچ اثر دیگری روی ساختار خواب به ثبت رسیده است. نتایج در گروه دیگر با کاهش بیدار شدن های شبانگاهی و افزایش دوره نهفته REM و تضعیف خواب REM با اثری کم روی خواب عمیق همراه بوده است. در یک مطالعه نیز بر روی بیماران افسرده داروی ترازودون با کاهش دوره نهفته خواب، افزایش کل دوره خواب و افزایش مرحله 4 همراه بوده و همچنین دوره نهفته REM را بدون تغییر در خواب REM افزایش داده است. یک مطالعه دارونما کنترل بر روی بیماران مبتلا به افسردگی نیز نشان داده شده است که در مقایسه با دارونماها داروی ترازودون با افزایش خواب عمیق و افزایش دوره نهفته REM و کاهش خواب REM همراه بوده، به طور کلی ترازودون تداوم خواب را بهبود می بخشد و دوره نهفته REM و خواب عمیق را زیاد می کند اما اثر آن بر دیگر قسمت های ساختار خواب نامشخص است.
مکانیزم اثر داروی ترازودون
جذب گوارشی داروی ترازودون در عرض ۱ تا ۲ ساعت به حداکثر سطح پلاسمایی خود رسیده و ۹ تا ۱۱ ساعت نیمه عمر دارد. ضمنا ٪۷۵ متابولیت ها از ادرار دفع می شود که متابولیت فعال آن MCPP است. مکانیزم اثر آن نسبتا اختصاصی در مهار باز جذب سروتونین می باشد و به نظر می رسد عملکرد اصلی ترازودون بر روی گیرنده ها پس سیناپسی 5HT می باشد. مطالعات انسانی نشان می دهد که اثرات آن بر روی ناقل سروتونین در سیناپس ناچیز است.
عوارض جانبی و موارد احتیاطی در حین مصرف داروی ترازودون
داروی ترازودون به خاطر آنتاگونیست بودن با رسپتورهای محیطی باعث پریاپیسم آلت (نعوظ مانا)، خشکی دهان و سقوط فشار خون می گردد. از دیگر عوارض داروی ترازودون ناراحتی معده است. شایان ذکر است که در استفاده ی بیش از حد مجاز این دارو معمولا مرگ و میر گزارش نگردیده است.
√ مصرف توأمان داروی ترازودون و الکل، داروهای ضد فشارخون، دیگوکسین و فنی توئین خطرناک است و باید با پزشک مشورت شود.
√ میزان بروز پریاپیسم در طی درمان با داروی ترازودون در سطح ۱۰۰۰ تا ۱۰ هزار تخمین زده می شود. اگر چه ایجاد این عارضه در ۲۸ روز اول درمان محتمل تر می باشد ولی حتی تا ۱۸ ماه بعد و با دوزهای متعدد نیز دیده شده است. سابقه قبلی نعوظ آلت تناسلی به مدت طولانی یک عامل خطر برای پریاپیسم به نظر می رسد.
√ حداقل دو مورد از پریاپیسم کلیتوریس همراه با مصرف ترازودون گزارش شده است.
√ به تمام بیماران تحت درمان با ترازودن باید در مورد احتمال و خطر عارضه پریاپیسم هشدار داده شود که در صورت بروز آن نیاز به مداخله اورژانس خواهد بود. بهتر است به بیمار توصیه کنیم که در صورت بروز نعوظ بیش از یک ساعت، ترازودن را قطع کرده و به اورژانس مراجعه کند. احتمال عوارض بعدی چون ناتوانی جنسی، فیبروز، گانگرن آلت (از بین رفتن بخشی از بافت آلت) با تأخیر در درمان ارتباط دارد و گفته شده است مداخلات درمانی متعدد (کیسه یخ، داروهای خوراکی با خواص آدرنرژیک) با نتایج نا ثابتی همراه بوده اند.
منبع: https://mag.asanteb.com
